W kamieniu

Gdzieżeś miał oczy, ty ślepoto?!

Gustaw pociera stłuczone kolano.

Nie widział dotąd wystającego z ziemi krzyża.

Zezłoszczony mocno, siedzi przed kamiennym

grobem z kawałkiem piaskowca w ręce.

Podobny, ale nie ten - Gustaw zamyka oczy.

Może mi się otworzy głowa? - duma.

Czeka nieruchomo, ale dzisiaj wie, że coś

wreszcie musi do niego przyjść; jest tak

pewny, że aż go z tego ciarki oblazły.

Groby, kopczyki, koślawe krzyże, dziecięce

palce oblepione woskiem. Dziadku! - krzyczy.

Zdaje mu się, że z kamienia patrzą na niego

siwiutkie oczy i słyszy dziecięcy płacz.

A tutaj tylko las i kamień bez imienia w garści.

Jakiś żal go ściska, szuka na popękanej płycie

znaków, co się odezwą, ale tam nic nie ma.

Podniósł się zmartwiony – wraca do siebie.

Może kiedyś się odezwiesz – mówi

– pokażesz drogę.