Z wody

Jakie wielkie  i brudne - Gustaw patrzy

na swoje ręce i szybko odkłada kawał

chleba. Kopał dzisiaj rów ochronny;

zbiera się na deszcz i nie ma co czekać.

Jest brudny i zmęczony, a chleb taki czysty.

Hop, hop, żołądku, musisz zaczekać!

Gustaw urządza kąpiel  i wielkie pranie!

Ciało wyszorowane piachem szorstkie

i czerwone, jeszcze trzeba brodę rozplątać,

włosy palcami rozczesać. Ile to przy jednym

człowieku roboty - denerwuje się Gustaw.

Ubranie schnie na gałęziach; wygodnie ci

z tą nagością, bezwstydo - oj, ale dobrze!

Bieli się na trawie jak chleb i wyciąga po

niego rękę, urywa po kawałku - smakuje mu

ta czystość.